Spirito di Palazzo Veneziano
In Spirito di Palazzo Veneziano vangt Bobkin de ziel van een vervlogen tijdperk in een enkel moment van reflectie en verval. Alleen als je alleen wordt gelaten, kun je de ware stem van het verleden horen. De muren van het palazzo, ooit versierd met de meesterwerken van Giorgione en Titiaan, fluisteren nu slechts nog in fragmenten van hun vroegere glorie. De Venetiaan rode achtergrond roept de grandeur op van de Venetiaanse families, ooit zo machtig en mysterieus, hun levens verweven met intriges en geheimen.
Het portret toont een vage figuur, wellicht een doge, die ons aanstaart vanuit een schemerige tussenwereld. Zijn scepter, deels verborgen in de schaduw, en de dolk, scherp en klaar, symboliseren de dualiteit van macht en kwetsbaarheid. De geanimeerde sfeer suggereert een levend verleden, waarbij elke penseelstreek een poëtische tekst vormt, een echo van ‘Death in Venice’ en ‘In the Light of Venice’.
Bobkin nodigt ons uit om deze geest te ontmoeten, niet alleen als toeschouwer, maar als deelnemer in een eeuwenoud drama. Het palazzo blijft een plek van ontdekking, waar elke krakende plank en vervaagde fresco een verhaal vertelt. Zo worden we herinnerd dat zelfs in verval, schoonheid en geschiedenis hand in hand gaan, en dat de geesten van het verleden nog altijd een invloedrijke aanwezigheid hebben in het heden.