Waiting

Waiting is in alles karakteristiek Bobkin. Afstandelijke personages, een landschap om in te verdwalen en een schouwspel dat te midden houdt tussen weemoed en heimwee. De lucht niet strakblauw maar ook geen donderwolk. En het is ook wachten. Wachten tot de lucht klaart, de wolken openbreken en de zon weer doorkomt. Wachten tot de bus bij de halte komt. Wachten tot de cijfers beter worden en de maatschappij weer opengaat. Tegelijkertijd, wachten is zo erg nog niet. Een moment voor jezelf, voor reflectie. Om eens goed om je heen te kijken. Wie weet overtreft het je verwachtingen.