Waves / Tides of Silence
In dit werk zien we een horizon die ons naar de stilte van het onbekende trekt, waar de onrustige golven verstild lijken, alsof ze zich klaarmaken voor iets wat nog komen moet. De afwisseling van blauw en groen weerspiegelt het eeuwige spel van aantrekken en afstoten—de zee die ademt, terwijl de kalme lucht erboven onverschillig lijkt. Bobkin toont hier niet alleen de zee, maar een mentale grens, de plek waar gedachten eindigen en stilte begint. Het werk roept een gevoel van verlatenheid op, zoals vaak bij Bobkin: een uitnodiging om voorbij de horizon te kijken, om het diepere mysterie te verkennen dat onder de oppervlakte schuilt. Het mysterie blijft onopgelost, maar precies daarin ligt de kracht—het suggereert zonder alles prijs te geven, en laat ons verlangen naar wat we niet kunnen zien.