Whisper of the Earth, Silence of the Sky

In Whisper of the Earth, Silence of the Sky worden we door Alexander Bobkin meegenomen naar een opmerkelijke nieuwe wereld. De personages lijken een soort desolate wanhoop uit te stralen maar ogen tegelijkertijd sereen. Ze voelen inheems, vervreemdend voor de buitenstaander. Arbeiders, een kind in een vorstelijk blauwe jurk, een moeder die voor haar zorgt, een dierenkop op een mensenlichaam, dienders en een admiraal. Mythische figuren komen samen in een tafereel dat warm aanvoelt maar tegelijkertijd in mystiek gehuld blijft. Wie zijn zij? Wat houdt hen bezig? De karakters lijken ofwel op te gaan in de achtergrond of er juist uit te springen waardoor het gissen blijft waar de aanschouwer haar aandacht moet vestigen. Zo ontstaat een voorstelling waar een ieder zijn eigen hoofdpersonage en verhaal bij kan bedenken. Boven al deze figuren prijkt een maagdelijk strakblauwe hemel, als een sluier over hen heen gedrapeerd. Want wat het ook is dat hen bindt of verdeelt, ze slapen allemaal onder dezelfde hemel. De lucht is stil, de aarde fluistert.